Eutanazja

Julkusiowa

Mnie trudno ocenić, nigdy nie byłam w podobnej sytuacji... Ale na przykład śpiączka - są takie przypadki, że ludzie po wielu, wielu latach śpiączki się budzą, więc nadzieja zawsze jakaś pozostaje i nie należy się poddawać.
A osoby, które są nieuleczalnie chore i same podjęły się takiej decyzji, to nie mniej trudna sprawa. Bo cuda w medycynie również się zdarzają, ale z drugiej strony ten ból przeżywany przez chore osoby codziennie, musi być straszny... I szybko można się załamać.

Ja jak na razie nie jestem ani za ani przeciw eutanazji, bo według mnie nie jest to ani najlepsze wyjście, ani najgorsze...

#mixed.

nie wiem no. dla mnie to jest trochę równoznaczne z morderstwem. tak jak Julkusiowa powiedziała, ludzie mogą obudzić się po kilku latach.
trudno powiedzieć. Za wiele na ten temat nie wiem ...

Biedronczes

sama ni wiem... jak ktoś bardzo cierpi.. i chce tej śmierci to czemu nie. ale bez zgody chorego to wykluczone. śpiączka to chyba coś innego. chodzi raczej o człowieka świadomego i cierpiącego...

#Olek

Nie wiem co bym zrobiła, gdybym była w takiej sytuacji. Z jednej strony czasem zdarzają się 'cuda' i ludzie zdrowieją, ale z drugiej strony czasem tak cierpią, że często próbują popełnić samobójstwo lub wyniszczają wątrobę środkami przeciwbólowymi. Nie wiem co mam o tym sądzić..

Pinezka.

Ja jestem generalnie na nie. Chodzi generalnie o śpiączki. Bo są ludzie, którzy po iluś tam latach się budzą. A jak rodzina zgodzi się na to, to mi się wydaję, że do końca życia będzie mia
la wyrzuty sumienia, bo a nuż mogloby się tak zdarzyć...
To takie same coś jak morderstwo.
A ci co sami chcą tak zrobić, to mi ich na serio żal. Bo nie mają nadziei. Ja nigdy nie bylam w takiej sytuacji i może trudno mi oceniać, ale chyba wolalabym żyć.Cuda się zdarzają. Na serio.

Takimo

Jestem na tak...Chociaż, jeśli ktoś chce umrzeć, to jak mu nie pomogą, to sam się zabije, nie?
Cóż...Nigdy nie wyobrażam siebie jako nieuleczalnie chorą, faszerowana środkami przeciwbólowymi, które i tak nie pomagają. Z natury, człowiek jest silny, przeżywa katusze, i z tym sobie radzi. Ale czy warto kopać leżącego? Jak dla mnie nie. (Przepraszam, jeśli post niezrozumiały, ale trudno mi moje rację ubrać w słowa.)

kurczak

Wszystko zależy od sytuacji. Gdy ktoś jest praktycznie cały spalony w pożarze i się strasznie męczy, prosi o śmierć to myślę, że powinno mu się tych cierpień oszczędzić.

Likap

Jestem bardziej na tak. To skrócenie cierpień rodzinie, zmniejszenie ich problemów.. Nie wyobrażam sobie życia jako warzywo chociaż jak sądzę wtedy nie byłabym takiego życia świadoma.

A coś w stylu karteczki włożonej do portfela, że w razie śpiączki lub nieuleczalnej choroby wyrażam chęć wykonania eutanazji nie pomoże, prawda? Takie coś jak przy transplantacji? Bo jeśli tak to do tej drugiej dołączyłabym to o eutanazji.

Pinezka.

Zgodzilabys się na eutanazję, dajmy na to mamy?
Nie muslalabyś do końca życie, że może akurat by się obudzila i że masz ją na sumieniu? Że dla wlasnegp 'zmniejszenia problemów' tak zrobilaś?

Wytlumacz mi to, bo nie rozumiem

P.S. Rozumiem, masz swoje zdanie. Chcę tylko wiedzieć jak myślisz

Milva

Jeśli chodzi o śpiączki, to uważam, że należy kierować się rozsądkiem i eutanazję przeprowadzić jeżeli nie ma szans na wybudzenie się chorego. Cuda generalnie zdarzają się bardzo rzadko.
Pewnie, że ciężko byłoby mi podjąć taką decyzję, jeśli chodziłoby o bliską mi osobę. Z pewnością najpierw szukałabym sposobów wybudzenia jej ze śpiączki, z pewnością zwlekałabym z eutanazją jak najdłużej się da. Ale sądzę, że nie warto żyć 15 lat czekając na cud, bo zniszczymy życie sobie i całej rodzinie.
Wiem, że wyszłam na potwora i egoistkę, ale takie jest moje zdanie. W tej sprawie nie ma dobrych ani złych rozwiązań.

Co do eutanazji za zgodą samego zainteresowanego - jestem za. Jeśli ktoś chce zakończyć swoje życie bo nie może znieść bólu, nie chce być ciężarem dla rodziny lub z innych (ważnych) powodów to powinno się mu w tym pomóc.
Znowu wychodzę na bezbożnika, ale mieszkałam parę lat ze swoim ciężko chorym pradziadkiem i wiem ile bólu i upokorzenia mogą przynieść choroby. Nie życzę nikomu by przez to przechodził i wiem jaką ja podjęłabym decyzję na miejscu mojego dziadka (gdyby ktoś mnie o nią zapytał).

Likap

kurczak

moja ciocia jest przełożoną w domu starców i mówiła mi ostatnio, że zmarła u nich kobieta, 73 latka, która była sparaliżowana [czy coś w tym rodzaju, w każdym razie nie umiała się ruszać]. nie jadła sama, co 1.5 godziny pracownicy musieli ją obracać, żeby coś się jej tam z kościami nie stało. prawdopodobnie wszystko rozumiała, ale była ślepa, bo jak ciocia ruszała jej ręką przed oczami to nie ruszała nimi, ani nie drgnęła. do tego nikt jej nie odwiedzał.

uważam, że tutaj eutanazja była by najlepszym wyjściem. nie było żadnego procenta szansy na to, że kobieta zacznie się ruszać, a ja nie wyobrażam sobie leżeć 4 lata, nie móc się ruszyć i do tego być niewidomym.

Biedronczes

Ta nieświadomość jest chyba najgorsza. To w ogóle jest straszne, takie życie-nie życie. Człowiek powinien żyć dopóki jest sprawny i jest z nim wszystko okej. I umierać bez cierpień. I nie męczyć się po szpitalach. Tylko po prostu w pewnym momencie jego świeczka powinna się wypalić i przyjść śmierć. Cierpienie jest niesprawiedliwe.

A ta eutanazja to pewne wyjście. Skrócenie cierpień. Szczęście chorego. Koniec.

Eruanriel

Muncquita

Jestem na tak co do eutanazji, zwłaszcza jeśli chodzi o zwierzęta. Jednak ludzie - hmm ... nie byłam w takiej sytuacji, ale raczej jeśli cierpi przez chorobę, boli go czy coś, no to tak.

Sham Mhrock

Parabola

Aśś.

jestem za.